Wat een avontuur in de Grampians - Reisverslag uit Grampians, Australië van Manon Bosch - WaarBenJij.nu Wat een avontuur in de Grampians - Reisverslag uit Grampians, Australië van Manon Bosch - WaarBenJij.nu

Wat een avontuur in de Grampians

Blijf op de hoogte en volg Manon

21 Juni 2013 | Australië, Grampians

Het is niet te beschrijven wat ik de afgelopen twee dagen heb doorstaan en meegemaakt, maar ik ga een poging wagen :)

Dinsdag ochtend kwam een jongen van werk, even avontuurlijk en gestoord als ik, me ophalen want we zouden naar de Grampians gaan. Niet dat ik hem goed kende, nu overigens wel nadat we 3 dagen hiken en 21 uur met elkaar in één auto zaten, maar we wilden allebei wel weer terug naar het National Park dus we dachten: waarom niet?

Na een rit van 12 uur kwamen we aan bij onze eerste campground waar we in het donker onze tent hadden opgezet. Totaal niet over nagedacht dat het misschien nog wel eens koud kon zijn, want de volgende ochtend stonden we het ijs van de tent af te schudden. Al met al 2 uur geslapen, maar we gingen er de volgende ochtend vrolijk weer tegenaan. Er zijn een aantal overnight hikes die we konden doen daar. We hadden de moeilijkste en de langste uitgekozen, want een beetje uitdaging kon geen kwaad. Voordat we dit deden, moesten we onze route uittekenen op een kaart en die opsturen naar het visitor centre van het National Park. Voor het geval we na 4 dagen nog niet terug zijn, komen ze ons met de helikopter zoeken. Of dit uit voorzorg is of dat dit vaak voorkomt is nog maar de vraag.

Vroeg in de morgen hadden we onze backpacks met een voorraad eten voor de volgende twee dagen, campingspullen en camera's ingepakt en konden we beginnen. We hadden een uitdagende hike van 41 km uitgekozen die iedere ervaren hiker in 3 dagen hoort te doen. Behalve wij, want we dachten het even in twee dagen te doen.

Vol goede moed zijn we in een goed tempo gaan lopen en het was weer adembenemend mooi. Zo af en toe kwamen we een geel pijltje tegen dat we niet off track zouden gaan lopen en mensen die de hike hebben gedaan maakten torentjes van stenen. De aboriginals gebruikten dit als voorteken voor de dood, dus we besloten maar gewoon de pijltjes te volgen.

Rond half 6 was het donker en moesten we de zaklampen op ons hoofd zetten en op die manier verder gaan. Helaas waren de gele pijltjes nergens meer te bekennen en werd de track ook iets gevaarlijker dan we dachten. Eén verkeerde stap en je valt met backpack en al all the way down. Het waaide hard en alles was nat van de regen en de kou. Nadat ik 3 keer met backpack en al was uitgegleden en gevallen, vroegen we ons af of we wel goed zaten. We hebben wel een uur off track rondgelopen, maar niks wat ons terug naar de track kon brengen. Eenmaal ons kompas erbij gepakt, maar daar werden we ook niet veel wijzer van. We hadden die dag al 10 uur gelopen, omhoog geklommen en 20 km erop zitten, dus we waren het een beetje zat, maar ondanks dat lieten we het er niet bij zitten en bleven we samenwerken om er uiteindelijk wel uit te komen. Net nadat we hadden besloten om maar onze tent ergens in the middle of nowhere op te zetten omdat we er in het donker niet meer uit zouden komen, kwamen we weer op de track. We zagen ondertussen al wat ogen van wilde dieren om ons heen, wat ons nog even wat motivatie gaf om er nog even wat kilometers bij te lopen. We hadden een plek gevonden waar we onze tent wel neer konden zetten en zijn maar alles gaan opbouwen. Het is de bedoeling dat je op campgrounds kampeerde, maar we zagen het niet zitten om in het donker verder te lopen en al helemaal niet gezien het feit ik mank liep.

Alles opgezet en wel, hadden we snel even een pasta gemaakt en het was de beste pasta ooit.

De volgende ochtend zijn we er vroeg uitgegaan en zouden we de laatste 21 km er tegenaan knallen. Het was intens, maar dit is wat we wilden en we waren sterk genoeg om dit aan te kunnen. Gelukkig liep die dag iets meer volgens plan en kwamen we na stevig doorlopen op de weg terecht die ons de laatste 14 km terug naar de carpark zou leiden.

De kilometers zeggen overigens vrij weinig. De eerste dag dachten we de 20 km maar even te doen, maar je klimt tegelijkertijd ook 840 meter omhoog met een backpack van twintig kilo. Het was een onwijs gave hike en het is bizar hoe goed we samen konden werken, want beeld je de situatie in dat je na 10 uur hiken verdwaald bent en je een probleem hebt als je de track niet meer kan vinden. Je hebt geen service op je telefoon en niemand die je tegen komt daar. We mogen trots zijn dat we een hike die als difficult wordt aangewezen en onervaren hikers niet mogen doen, we in 30 uur hebben gelopen.

  • 21 Juni 2013 - 21:59

    Sandra Ten Dolle:

    Gadverdarrie, wat een verhaal. Je durft wel zeg.......
    Sorry dat ik de laatste weken niets heb laten horen, w
    Ik had het druk met de verbouwing, waarvan je ongetwijfeld heb gehoord.

    Verder alles goed met jou? Je maakt wel heel wat mee, zeg.....
    Geniet er nog van, de tijd vliegt voorbij. Groetjes van ons allemaal.
    Liefs sandra

  • 22 Juni 2013 - 11:23

    Pappie:

    Hoi Prinses, dat was zeker een prachtig avontuur! Ben blij dat je weer heelhuids terug bent.
    Hier alles goed, Michelle werkt bij Roberto, een ijssalon naast Talamini. Gisteravond midzomernacht concert van Concordia met onze band op het strandbad, was mooi.
    Facebooken straks, XXX Pappie

Reageer op dit reisverslag

Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley

Manon

Twenty years from now you will be more disappointed by the things that you didn't do than by the ones you did do. So throw off the bowlines. Sail away from the safe harbor. Catch the trade winds in your sails. Explore. Dream. Discover.

Actief sinds 10 Nov. 2012
Verslag gelezen: 1975
Totaal aantal bezoekers 12155

Voorgaande reizen:

27 November 2012 - 27 November 2013

Exploring the world part I

Landen bezocht: